و الکاظمین الغیظ.... ( داستانی از امام سجاد (ع) )

          عباس 
            بازدید : 2586
          دوشنبه 12 خرداد 1393
           نظرات (0)
        

روزى امام سجّاد (ع) در جمع عده اى از دوستان و ياران خود نشسته بود، كه يكى از خويشان آن حضرت ، به نام حسن بن حسن وارد شد. و چون نزديك حضرت قرار گرفت ، زبان به دشنام و بدگويى به آن حضرت باز كرد؛ و امام (ع) سكوت نمود و هيچ عكس العملى در مقابل آن مرد بى خرد نشان نداد تا آن كه آن مرد بد زبان آنچه خواست به حضرت گفت و سپس از مجلس بيرون رفت . آن گاه ، امام سجّاد (ع) به حاضرين در جلسه خطاب نمود و فرمود: دوست دارم هر كه مايل باشد با يكديگر نزد آن مرد برويم تا پاسخ مرا در مقابل بد رفتارى او بشنود.

ادامه مطلب.........

افراد گفتند: يابن رسول اللّه (ع)! ما همگى دوست داريم كه همراه شما باشيم و آنچه لازم باشد به او بگوييم و از شما حمايت كنيم. سپس حضرت كفش هاى خود را پوشيد و به همراه دوستان خود حركت كرد و آن ها را با اين آيه شريفه قرآن نصيحت نمود: والكاظمين الغيظ والعافين عن النّاس واللّه يحبّ المحسنين (آیت ۱۳۴ سوره آل عمران)

وقتى به منزل آن مرد رسيدند، حضرت يكى از همراهان را صدا كرد و فرمود: به او بگوئيد كه علىّ بن الحسين آمده است . چون مرد بد زبان شنيد كه آن حضرت درب منزل او آمده است، با خود گفت : او آمده است تا تلافى كند و جسارت هاى مرا پاسخ گويد.

پس هنگامى كه آن مرد درب خانه را گشود و از خانه خارج گشت، حضرت به او فرمود: اى برادر! تو نزد من آمدى و به من نسبت هائى دادى و چنين و چنان گفتى ، اگر آنچه را كه به من نسبت دادى در من وجود دارد، پس از خداوند متعال مى خواهم كه مرا بيامرزد، و اگر آنچه را كه گفتى ، در من نيست و تهمت بوده باشد از خداوند مى خواهم كه تو را بيامرزد.

چون آن مرد چنين اخلاق حسنه اى را از امام زين العابدين (ع) مشاهده كرد، حضرت را در آغوش گرفته و بوسيد و ضمن عذرخواهى گفت : اى سرورم ! آنچه را كه به شما گفتم، تهمت بود ومن خود سزاوار آن حرف ها هستم ، مرا ببخش. (۱)

۱ ـ ارشاد شيخ مفيد: ص 145، اعيان الشّيعة : ج 1، ص 433

چهل داستان و حدیث از امام سجاد، عبد الله صالحی